30/12 Olifants Rest Camp - Nelspruit

Nadat we de spullen hebben ingepakt, nog wat foto's bij het viewpoint maken, temt Tess de Honda Civic en rijdt ons 10km het Rest Camp uit richting ontbijt bij Satara. Onderweg stopt ze behendig en zien een giraffe tussen de bomen ontbijten. Bou neemt stuur over. Steeds wanneer een van ons dieren ziet of andere auto's ergens stilstaan roepen we opgewonden ons wachtwoord voor alertheid 'Spotify!'. Even later een rustig kauwende giraffe met schurftige plekken op de rug. Daarna zeven ooievaars bij elkaar. Wat gaan we vandaag nog meer beleven? Het is nog steeds bewolkt en regen hangt in de lucht. Eerst zelf ontbijten.
Met Mo aan het stuur vervolgen we onze route. Mo krijgt beelden uit haar 'vorige leven' en voelt zich helemaal ranger. Katachtigen staan nog op onze verlanglijst. Op het moment dat we tegen elkaar zeggen dat het qua fauna een beetje stil lijkt te blijven, zien we in plaats van beren, bavianen op de weg en op enkele meters een giraffe. Verderop onderweg op een een brug mogen we de auto uit en spot Tess in de rivierbedding een krokodil. Weer giraffen, zebra's gnoe's gevolgd door nijlpaarden. Even later aan de linkerkant een glooiend dal met honderden verschillende grazers. Stoeiende impala's. Prachtig dit zo bij elkaar te zien.
Bij de eerstvolgende gelegenheid staat aan de overkant van een volgende brug  een kleine file die de weg nagenoeg blokkeert. We sluiten aan. Mo ergert zich aan het aso gedrag van degene vlak voor ons die schijnbaar eindeloos lang foto's blijft maken en geen ruimte geeft voor anderen. Geduld blijkt ook hier een schone zaak. Onderaan de weg, half achter een struik, ligt een leeuwin heerlijk te genieten van haar middagdutje. Opgewonden maken we foto's en als beloning voor ons geduld tilt de leeuwin slaperig haar kop op, kijkt wat rond en even lijkt het alsof we oogcontact hebben, waarna ze weer haar tukkie voortzet. Wij rijden door. Mo stuurt ons van de weg af. Kuilen en stenen worden niet allemaal ontweken. Ongedeerd komen we bij een ruim 10m dikke baobab. Onder de indruk vullen beelden uit Avatar de fantasie.
Terug op de route weer een hippo. Tess slaakt kort daarna een kreet: Stop! Mo keert en rijdt terug. Vlak naast de weg de enorme schedel van een olifant. We beseffen ons hoe het leven regeert. Een buizerd rust in de regen. Via de achteruitkijkspiegel ineens een olifant aan de andere kant van de weg. Even achteruit en we genieten dankbaar. We bereiken de brug over de Sabie rivier die wordt bevolkt door auto's en... een troep bavianen. De jongen spelen tikkertje op de weg en reling met ondertussen nauwlettend oog voor hun grote leider. Aan de overkant slaan we linksaf het gebied van Lower Sabie in. We prijzen ons gelukkig met alles wat we hebben gezien en meegemaakt. Ook merken we met humor dat ons een lichte zweem van arrogante verveling bekruipt als we weeeeer een zebra of springbok zien. Net hiervan bijgekomen het volgende Spotify moment. Langs de kant van de weg lopen drie grote vogels met rode kelen die we herkennen van posters die we eerder zagen; Southern Ground-hornbill, bedreigde soort. We voelen ons spekkopers.
De volgende zienswaardigheid confronteert ons met de grenzen van onze vermeende veiligheid. We sluiten aan achter twee auto's en zien verderop links al contouren van een olifant. Cadeautje, denken we dan nog... Langzaam rijdt Mo vooruit met inmiddels al een of twee auto's achter ons. Twee olifantjongen verschijnen 30m voor ons de weg op, vergezeld door een grotere. Vervolgens de rest van de clan: 20! Daarna komt de matriarch een poolshoogte nemen. Het voelt onveilig voor haar. De oren beginnen te wapperen en ze schudt met haar kop. De boodschap: opflikkeren, jullie zijn te dichtbij! Vrijwel direct gaan de achteruitrijlichten van onze voorgangers aan. Mo volgt het voorbeeld. Spanning stijgt. De file gaat langazaam in z'n achteruit. De auto achter ons wacht nog even en wij kunnen nauwelijks verder terug. Lichte paniek slaat toe. Niet alleen bij ons. Een aantal olifanten begint meteen te poepen en rumoerig te bewegen. Onze goede intenties zijn nog vooral niet naar de zin van de matriarch. Kennelijk is ze nog niet duidelijk genoeg geweest. Ineens stuift ze de weg over onze richting op, luid trompetterend, slurf in de lucht en bewegingen met de poten als een stier in de arena. De eerste auto maakt direct rechtomkeerd en zien we niet meer terug. Wij zijn nu 2e in de rij. Olifant houdt in, schudt nogmaals met wapperende oren de kop. Angst neemt de overhand. Mo keert onze auto en rijdt ons naar veiliger afstand. We wachten... De kleine olifanten blijven op de weg spelen geflankeerd door alerte ouders, ooms en tantes. De weg is geblokkeerd. Per minuut wordt iedereen rustiger, de olifanten incluis. Een paar autos kunnen de nieuwsgierigheid niet bedwingen en kruipen naar van voren. Situatie lijkt onder controle aan beide kanten. Kort daarna verdwijnt de familie olifant het struikgewas in. We kunnen door. Opgelucht halen we adem. Wow!
Ooit weleens apen met een blauw kruis gezien? Wij wel! Wordt ons parmantig getoond 5 min verderop. Het begint te regenen. Tijdens de 1e miezer een machtige visarend aan de rand van zijn voedergebied met hier en daar een glimp van nijlpaarden. We rijden door. Tijd begint te dringen. We willen bijtijds bij Crocodile bridge en Komalipoort zijn. Tot slot worden we nog getrakteerd op een groep wrattenzwijnen met jongen en een krokodil bij zijn brug.
Terug in Nelspruit doen we wat inkopen bij de Spar en genieten na bij Cicade van twee geweldige dagen. Morgen op pad naar Pretoria voor oud en nieuw...